Narratieve kunst is kunst dat een verhaal verteld. In dit artikel duik ik dieper in op het verhaal van Eleanor Antin, want welk verhaal probeert hij te vertellen met zijn fotoserie ''100 boots'' die hij maakte in 1973?
Voor ik aan dit artikel begin weet ik niet het verhaal achter de foto's. Zonder een idee te hebben, schrijf ik met behulp van een bestaande tekst, een eigen tekst over de fotoserie. Dit doe ik door selectief interessante woorden te kiezen zonder de tekst grondig te lezen. De uitkomst van deze tekst is voor mij dan ook geheel onbekend.
Een persoonlijk verhaal, gefotografeerd in 'zwart-wit' fotografie.
Zwarte bomen, witte muren.
De geschiedenis word wereldwijd in een sportlight gezet.
Een baanbrekend project.
In het tekstje wilde ik niet afwijken naar de foto of de titel. Woorden die ik dan ook bewust niet gebruikt heb, zijn: honderd, laarzen, rubber ect.
De bestaande tekst waaruit ik mijn verhaal geschreven heb, is een Engelstalige tekst, afkomstig van de website Frieze, en verteld het volgende verhaal.
Bron: Eleanor Antin - 100 Boots - 1973
''Richard Saltoun gives a solo presentation by Eleanor Antin (New York, US, 1935), a prolific artist, best known for her performances and staged photography. The artist (re-)writes history through her personal narrative and reflects upon contemporary discourse using fiction.
At Spotlight, Richard Saltoun is presenting the iconic project 100 Boots (1971-73), which made the artist famous worldwide.
100 Boots is a mail art project and takes the form of 51 postcards. The postcards document a flock of 100 black rubber boots, forming an ‘epic’ visual diary. They were sent via airmail to hundreds of people. This ground-breaking project took conceptual art a step further by breaking the boundaries between the spaces for consuming art (i.e. the gallery’s white walls) and its public, who engaged with an on-going narrative ‘in episodes’. The boots march, climb trees, trespass fences, go to church, work, relax, move to New York, and end up in a museum (MoMA invited them in 1973), where Antin staged a solo exhibition. The boots, despite their formal ‘black and white’ look and often linear configurations, become animated by Antin’s titles.
The stand at Spotlight will be the first showing of the artist in London.''
Bron: https://frieze.com/fair-programme/eleanor-antin
De serie bestaande uit eenenvijftig fotografische ansichtkaarten is Antin's 100 Boots is kortom een visueel verhaal waarin 100 zwarte rubberen laarzen in de plaats komen van een fictieve 'held' die een 'reis' maakt van Californië naar New York City. Meer dan twee en een half jaar lang fotografeerde Antin de laarzen tegen verschillende achtergronden in de VS en veranderde de foto's vervolgens in briefkaarten, die ze vervolgens naar ongeveer 1.000 mensen over de hele wereld stuurde. Samen met de aankomst van de laarzen in New York City werden de ansichtkaarten tentoongesteld in het Museum of Modern Art.
Bron: https://kadist.org/work/100-boots/
Zelf vind ik de fotoserie erg interessant en het verhaal er achter maakt het nog interessanter. Bij het zien van de laarzen, zie ik gelijk een leger aan mensen voor me, alsof ze in rijen achter elkaar staan of lopen. Het gebruik van zwart-wit foto's maakt het in mijn ogen een stuk sterker. Hierdoor lijkt het een verhaal te vertellen uit het verleden, goed of slecht. Bij de foto kan je zelf ontelbaar veel verhalen bedenken. De eindeloze gedachte die je kan hebben bij een foto, bevestigt voor mij dat het een sterke foto is.
Hiernaast nog mijn samengevoegde tekst
Reactie plaatsen
Reacties